Part tien

Wat ook teruggee aan jou met plesier
Gerda was so verwonderd oor die liedjie dat sy impulsief die stem gevolg het. Haar twee vriende was skoon verbaas toe hulle haar hoor lag asof sy met iemand gesels. Net Gerda het die pragtige meisie gesien wat weg gehardloop het en sy het haar gevolg. Soos twee wildsbokkies hardloop die twee meisies deur die bos, en dan hoor Gerda weer die liedjie. Dit was asof Gerda in ‘n ander we ̂reld was met net pragtige blomme, bome en musiek. Haar twee vriende, die wolf en die eend, het agter haar aan geroep en probeer om haar terug te kry. Later vat wolf vir eend op sy rug en hulle hardloop agter Gerda aan. Ewe skielik kom die twee meisies by ‘n brug aan, wat oor ‘n blou rivier is. Gerda wil nog met die meisie gesels toe verdwyn sy voor Gerda se oe ̈ op die brug. Daar heers ‘n skielike stilte en die musiek het ook verdwyn. Nou staan Gerda verbaas en verstom oor die verdwyning van die meisie. Was sy ‘n feetjie, ‘n droom of net verbeelding? Gerda wil oor die brug spring om die meisie te volg, maar gelukkig kom wolf en eendjie net betyds daar aan. Enrico die wolf byt haar rok en trek haar terug na die bosse. Sy skrik toe sy die wolf sien asof sy wakker geword het en nie weet wat om haar aan gaan nie. Ewert probeer haar kalmeer en vra nuuskierig wat maak sy op die brug en wie het sy gevolg? Gerda kon nie antwoord nie want alles was vir haar ook onduidelik en sy was in ‘n beswyming. Vinnig beweeg Gerda, die wolf en eend na die pad wat hulle moet volg om uit die woud te kom. Enrico die wolf is nou baie senuweeagtig en kyk om hom of hy iets kan raaksien. Skielik uit die bloute, verskyn die jakkies voor en agter hulle. Ewert spring in Gerda se arms want die jakkies lyk omgekrap en onvriendelik. “Wat maak julle op ons berg?” het die jakkies vir hulle gevra. Gerda wat nou eers besef waar hulle is, het bang agter die groot wolf gaan staan. Wolf het dadelik besef dat hulle nie ‘n kans het teen die klomp jakkies nie en besluit om eerder hulle te probeer ontsenu deur hulle stip in die oe ̈ te kyk. Onder geen omstandighede moet hulle weet dat hulle op daardie oomblik die sterkste is nie. Die vrees vir die wolf en ook die uitdagende houding van Enrico het hulle moed gegee om hom aan te val. Die leier van die groep het hard getjank en hulle het die wolf aan geval. Intussen het Gerda vir Ewert in ‘n boom gesit en ‘n groot stomp op getel. Sy het dreigend nader geloop en van die jakkies geslaan met die stomp. Hierdie was heeltemal vreemd vir die jakkies, dat mens en dier saam veg. Hulle besluit toe om weg te gaan, want hulle weet dat die kind is bekend by die diere en sy sal hulp kry. Gerda besef met blydskap dat die jakkies nou vlug. Sy draai om na wolf, maar sien hy le ̂ bloeiend en doodstil op die grond. Gerda buk by hom en praat saggies met hom. Wolf maak nie sy oe ̈ oop nie en hy haal swaar asem. Gerda skreeu vir Ewert “Kom sit hier by Enrico want ek gaan gou daar by die brug en die rivier water haal.” Gerda hardloop vinnig na die rivier en haal haar hoed af en skep water vir die wolf. Skielik verskyn die meisie of feetjie voor Gerda. “Wolf sal nie dood gaan nie want hy wag al jare vir iemand wat omgee vir hom. Vandag het jy dit bewys deur hom te help veg teen die jakkies en nou vir hom te sorg.” Gerda wil nog iets se ̂, toe verdwyn sy alweer. Vinnig stap Gerda na Ewert en Enrico en buk oor die wolf. Sy gee hom water om te drink en was sy wonde. Gerda wag geduldig by hom todat hy sy oe ̈ oopmaak en na Gerda staar. “Baie dankie vir jou hulp en nou weet ek dat mens en dier kan saam staan. Gerda, jy het ook my lewe verander en ek sal vir ewig dankbaar wees.” Fluister die wolf saggies. Gerda en Ewert help hom op en kruppel-kruppel loop hulle tot by die groot boom, waar hy in die koelte le ̂. “Loop al langs die rivier en julle sal by die plaashuis uit kom. Ek sal nou reg kom en hoop om julle twee weer te sien.” Se ̂ Enrico. Gerda en Ewert stap vinnig in die rigting wat wolf beduie het en gou gou sien hulle die plaashuis. Gerda se gemoed is so vol oor al die gebeure vandag, maar wie moet sy dit mee deel? Niemand gaan haar glo