Part nege

klim hulle verder af na die grond toe. Gerda, wat haar self afgeskud het en na haar seer arm gekyk het, het nie besef dat Ewert stil en doodsbleek was nie. Die eendjie het angsbevange om hom gekyk en in ‘n piepklein stemmetjie gese ̂, “Gerda ons is nou in die gevaarlikste gebied op die plaas. Hierdie is die woud van die wilde diere wat baie gevaarlik is. Ons moet so gou as moontlik hier uit kom of ons gaan vir ons lewe moet veg.”Gerda kyk om haar rond en besef dat sy het nog nooit hier gekom nie. Waarom het haar oom haar nie vertel van die woud nie. Nou eers besef sy dat sy en Ewert in gevaar is en begin te huil. Sy was nog nooit bang nie, maar ewe skielik voel sy ‘n vrees kom oor haar wat sy nie kan beskryf nie. Ook besef sy dat lelike en slegte diere net soos karakters is ook op die plaas. Haastig gryp sy vir Ewert en begin voetjie vir voetjie vorentoe beweeg en draai nou en dan in die rondte om agter haar te kyk. Net toe sy terug draai sien sy die groot wolf en sy groot bek hier voor haar staan. Haar gil weerklank reg deur die berge en self die wolf tree agteruit. Gerda het styf teen ‘n boom gaan sit, met Ewert in haar arms. Nou wag sy net vir die ergste wat met hulle kan gebeur. Die wolf het stadig vorentoe beweeg en op ‘n half knielende houding na Gerda gekruip. Saggies het hy begin praat en gese ̂ sy naam is Enrico en hy sal haar nie seermaak nie. Gerda het besef dat Ewert nie bang was nie en die volgende oomblik spring hy uit haar hand en gaan na die wolf. Die wolf groet hom vriendelik en laat hom toe om op sy rug te spring. Nadat die eendjie vir Gerda verduidelik het oor sy vriendskap met die wolf was Gerda baie verlig en ook bly dat Ewert sy vriend weer ontmoet het. Gerda, die eend en die wolf het die hele dag in die woud deur gebring. Hulle het wilde vrugte gee ̈et en op die gras gele ̂ en kyk na die wolke. Gerda het die twee herinner dat sy nog by die huis moet wees voordat dit donker is. Die wolf het geweet hoe om uit die woud te kom. Dit was ‘n baie ver pad om te loop. Hulle moes om die rivier loop, deur die donker grot, oor die brug van die verkleur kat en al langs die rivier tot waar hulle by die “jakkies” se gebied is. Die “jakkies” was ‘n groep Jakkalse wat mense bang gemaak het, alhoewel hulle nie mense dood wil maak nie. Hulle wou net respek afdwing van mens en dier want dit was vir hulle belangrik as hulle gevrees word. Die wolf was nie bang vir die “jakkies” nie, maar wou nie teen hulle gaan in hulle eie gebied nie. Gerda het haar avontuur van gister gedeel met Enrico die wolf en ook die dapper eend wat haar wou help. Terwyl hulle geloop het, hoor sy ‘n sagte stem wat haar naam roep. Angsbevange beweeg sy nader aan die wolf, maar die stem roep nou harder. “Hoor julle die stem wat my naam so roep?” vra Gerda vir haar twee vriende. “Nee ons hoor niks, en hoe klink die stem? Verbeel jy dit nie?” Gerda weet nie meer of alles om haar onwerklik is of dit net haar verbeelding is. Die stem roep weer en ewe skielik hoor sy die musiek en iemand wat sing:
Gerda, Gerda kind van die wind
Waar sal jy jouself mo ̂re bevind?
In die werklikheid of fantasie
Maar alles is vir jou ‘n passie
Gerda, Gerda, kind van die wind
Wat daarvan hou om haarself te bind
Aan die wonderlike natuur en sy dier